Prezentacja do pobrania  - Jak_(7).pdf

 

Wiele dzieci uczy się i odrabia prace domowe niechętnie, odkłada obowiązki szkolne „na później”. Zaniedbania w tym zakresie powodują, że kłopoty dzieci zaczynają się piętrzyć, utrudniają im nabywanie wiedzy; a jeżeli dziecko jest niedojrzałe emocjonalnie zaczyna coraz bardziej przeżywać szkolne wymagania. Rodzice są proszeni przez nauczycieli o pomoc dziecku w nauce w domu i  wdrażanie go  do samodzielnej pracy. Z pewnością ci rodzice, którzy napotykają na opór ze strony dziecka przed obowiązkami szkolnymi, zastanawiają się w jaki sposób je wesprzeć i zachęcić do działania. Oto kilka wskazówek:

Systematyczną pracę z dzieckiem w domu należy zacząćod wyjaśnienia mu, jak ważne jest nauka, utrwalanie wiadomości i umiejętności szkolnych  – dziecko musi rozumieć cel swojego działania. Warto użyć kilku argumentów, formułując je w zrozumiałym dla dziecka języku:

• nabywanie nowych umiejętności („jeżeli nauczysz się czytać, będziesz potrafił sam przeczytać twój ulubiony komiks”, „jak nauczysz się liczyć, będziesz mógł sam kupować w sklepie”);
• zdobywanie satysfakcji („zobaczysz, jaki będziesz dumny, gdy nauczysz się tego wiersza”) – powinno się unikać motywowania dziecka do nauki jedynie zdobywaniem pozytywnych ocen, nie wolno również straszyć negatywnymi ocenami;
• przyzwyczajanie do posiadania obowiązków („teraz nauka jest dla ciebie tym, czym dla mnie praca”);
• wspólne spędzanie czasu („ty wykonujesz np. rysunek, a ja czytam, pracujemy razem”);

Konieczne jestustalenie razem z dzieckiem określonych zasad odrabiania lekcji:

• obecnie rozpoczęcie uczenia się o stałej godzinie, a gdy wrócimy do szkoły odrabianie lekcji o względnie stałej porze dnia, najlepiej po odpoczynku „po szkole” (obiad, spacer, czytanie książki), ale przed zabawą, dłuższym oglądaniem telewizji lub graniem w gry komputerowe;
• dawanie dziecku wcześniej ustalonego „sygnału” oznaczającego, że ma się zabrać do pracy (np. słowo – hasło, dzwonek budzika itp.),
• zaczynanie lekcji od uporządkowania biurka, przygotowania przyborów, sprawdzenia i wypisania, co zostało zadane do domu, a następnie ustalenie kolejności wykonywania zadań (zaczynamy od zadań wymagających większego wysiłku, a kończymy zadaniami prostszymi np. rysowanie),
• samodzielne odrabianie lekcji przez dziecko, z możliwością pomocy ze strony mamy lub taty, gdy czegoś nie rozumie,
• dzielenie pracy na etapy, robienie krótkich przerw (po ok. 30-45 min. pracy, kilkuminutowa przerwa; w przypadku dzieci z zaburzeniami koncentracji uwagi czas pracy ciągłej nie powinien przekraczać 20-30 min.)
• zakończenie pracy sprawdzeniem, czy wszystko zostało zrobione oraz spakowaniem plecaka na następny dzień,
• zasada systematyczności, pracujemy z dzieckiem codziennie (można wykluczyć np. soboty, niedziele), nawet jeśli w danym dniu nie zostało przez nauczyciela zadane konkretne zadanie – można wówczas porysować, poćwiczyć czytanie itp.

Dziecko powinnomieć zorganizowane właściwe miejsce do pracy (stały kącik do nauki, odpowiednia wysokość biurka i krzesła, właściwe oświetlenie, posadzenie z daleka od łatwo rozpraszających bodźców). Zadaniem rodzica jest także dbanie o spokój miejsca pracy – przypilnowanie, by dziecko uczyło się w wyciszonym pokoju, przy „pustym” biurku.

Rola rodzicapodczas odrabiania lekcji polega na:

• uczeniu dziecka planowania i organizowania pracy,
• stopniowym zwiększaniu jego samodzielności,
• kontrolowaniu pracy dziecka( ale nie robieniu zadań za niego)
• upewnieniu się czy dziecko rozumie polecenia- co masz zrobić w tym zadaniu,
• pomocy, gdy dziecko o to prosi(nie powinno się podawać gotowych rozwiązań, a jedynie udzielić wskazówek, wyjaśnić na podobnym przykładzie to czego dziecko nie rozumie, zachęcać do samodzielnego wyszukiwania informacji)
• wskazywaniu błędów (bez krytykowania i komentowania)- nie powinno się poprawiać błędów za dziecko, niech samo je wymaże, sprawdzi w słowniku poprawną pisownię itp.
• udzielaniu wsparcia emocjonalnego, np., gdy dziecko nie potrafi wykonać zadania lub jest przerażone jego wielkością, stopniem trudności- „na pewno dasz sobie radę, zaczniemy razem….”
• zapewnienie dziecku odpoczynku, gdy zaczyna przejawiać oznaki zmęczenia lub dekoncentracji ( np. krótka gimnastyka, owoc, masaż ręki, coś słodkiego

Bardzo ważna rolęodgrywa odpowiednie wzmacnianie osiągnięć dziecka:

• chwalenie nawet za małe sukcesy
• opisywanie słowami, co dziecko robi prawidłowo,
• chwalenie do innych osób, tak by dziecko słyszało,
• zapewnianie, że osiągnie sukces, zachęcanie do dalszego wysiłku, przypominanie sytuacji, gdy wcześniej poradziło sobie z trudnym zadaniem
• przypominanie, co miłego czeka dziecko po zakończeniu lekcji,
• przygotowanie plakatu, na którym dziecko zbiera „punkty” (serduszka, uśmiechnięte buzie, itp.)
• od czasu do czasu docenienie wysiłku dziecka większą nagrodą np. wyjściem do kina, na basen ( co obecnie jest niemożliwe, ale może znaczącą nagrodą dla dziecka okaże się wspólny spacer na łąkę czy do lasu lub rodzinny maraton gier planszowych)
• nieporównywanie do innych dzieci, nagradzanie nawet, gdy jego sukcesy są mniejsze od innych dzieci
• właściwe reagowanie na porażki- kiedy dziecko dostanie słaby stopień nie powinno się na niego krzyczeć, ale też nie wolno tego zdarzenia bagatelizować; można powiedzieć „ta ocena pokazuje czego się jeszcze nie nauczyłeś i nad tym trzeba mocniej popracować, ale ta ocena nie znaczy, że jesteś słabym uczniem”, w domu,dziecko musi czuć się akceptowane bez względu na to, jaki popełnił błąd- dlatego krytyce należy poddawać działanie dziecka, a nie jego osobę.  
• należy unikać straszenia, negatywnego wyrażania się o nauce lub nauczycielu, stawiania się za wzór pozytywny lub negatywny, zaprzeczania na siłę odczuciom dziecka.

Istotny jestsposób formułowania poleceń, szczególnie w pracy z dzieckiem o zaburzonej koncentracji uwagi. Wydawanie poleceń powinno być krótkie, zrozumiałe, możliwe do wykonania, wypowiedziane w sposób zdecydowany, bezpośrednio do dziecka                             i wyegzekwowane przez osobę wydającą.

Motywowanie do naukipowinno obejmować nie tylko samo odrabianie lekcji, ale również rozwijanie (najlepiej jeszcze przed rozpoczęciem szkoły) ciekawości poznawczej dziecka, zachęcanie go do poznawania nowych rzeczy np. poprzez:

• czytanie z dzieckiem książek,
• wspólne oglądanie filmów przyrodniczych, naukowych,
• organizowanie wyjść do muzeów, wycieczek krajoznawczych,
• wspólne rozwiązywanie krzyżówek, zagadek, granie w gry logiczne,
• ćwiczenie na co dzień umiejętności np. liczenia, budowania wypowiedzi.

Praca nad motywacją to również:

• dawanie przykładu własnym postępowaniem (dziecku łatwiej usiąść do lekcji, gdy rodzic w tym czasie czyta gazetę lub książkę, a nie ogląda film)
• dotrzymywanie przez rodziców zawartych umów
• przejawianie zainteresowania sprawami dziecka (co wydarzyło się w szkole, czego się nauczyło, co robiło podczas przerw, co je spotkało w relacjach z rówieśnikami),
• zadawanie pytań o umiejętności, a nie o oceny (zamiast pytania „jaką ocenę dzisiaj dostałeś?” lepiej zapytać „czego dowiedziałeś się dzisiaj w szkole?”)

Brak lub słaba motywacja dziecka do naukinie świadczy o tym, że jest leniwe, złe. Może to wynikać z niewykształcenia nawyków uczenia się, dotychczasowych niepowodzeń, zaburzeń funkcji poznawczych, nieskorygowanych wad wzroku czy słuchu, chorób, zmęczenia lub lęku. Pomagając dziecku nie oczekujmy  natychmiastowych efektów. Będą państwo chwilami odczuwać bezradność, zniecierpliwienie, ale zawsze należy pamiętać, żerodzice/ opiekunowiestanowią dla dziecka oparcie, bez którego nie jest w stanie efektywnie  i  z przyjemnością się uczyć.